Karmaşık Düşünceler...

Biz ailece ilk şoku ve şaşkınlığı bir nebze olsun atmış durumdayız.
Bakalım biraz daha bekliyorum. Önümüzdeki hafta doktora gidicez. Utku'nun doğumunu gerçekleştiren doktoruma gidicez.

Tatlı bir telaş başladı bizde şimdi. En çok da oğlumda.. Eee kolay değil biz ikinci kez anne baba olucaz ama o ilk kez abi olucak. :)

Hafta sonu yine annemlerdeydik. Bizimki önüne gelene söyledi kardeşi olacağını. Hatta bir kere söylemek yetmedi bazen iki üç kere tekrarladı. Ama her defasında da aynen şu cümleyi tekrarladı:

''benim kardeşim olacak. Ama şimdi annemin karnında, daha çok küçük, elleri ayakları bile oluşmadı'' :)

Canım yaaa. Onun mutluluğu bile yeni bir bebek istemek için yeterli. O da benim gibi çok kardeş düşkünü. Her gün karnımı okşuyor. ''Bak anne biraz büyümüş'' diyor. Canım oğlum benim.

Bazen aklıma saçma sapan şeyler geliyor. Acaba yeni bebek olduğunda Utku'ya ihanet etmiş olur muyum? Şimdi, sadece ona verdiğim sevgiyi kardeşi doğduğunda ikiye paylaştırınca onu üzer miyim diye.
Rabbim insanı (ve kainatı) o kadar mükemmel yaratmış ki aslında sevgi ikiye bölünmüyor. Aynı sevgi adeta klonlanıyor. Ne fazla, ne eksik.. iki hatta daha fazla evlat sevgisini hiç eksilme olmadan anne kalbinde taşıyabiliyor. Çok ilginç.. Buna sadece Rabbimin gücü yeter.. İşte böyle saçma olduğunu düşünmeme rağmen aklımdan bunların geçmesini engelleyemiyorum.

Bizim cephede durumlar böyle.. Tatlı bir heyecan, mutluluk ve şaşkınlık...
Sevgiler...